KADIN

Ruhu alevden, gözleri ateştendir. Yüzüne bakmaya doyamazsın. Elleri kar tanesi gibi pamuktandır. Yüreği dağ gibi dayanıklı, merhameti gökyüzü kadar sonsuzdur. Saçları aslan  yelesi, kirpikleri kuş tüyü kadar narindir. Dudakları kirazdan, yanakları elma gibi al aldır da gözyaşları hançer kadar keskindir azizim. Varlığı cennet, yokluğu cehennemdir... 

Kahveler  hazır mı? Yeni hikayemiz başlıyor. 

Küçük bir şehrin, sakin mahallelerinden birinde, iki erkek kardeşi ve anne - babasıyla minik bir evde yaşıyordu Alev. Dünya toz pembe, insanlar iyi kalpliydi gözünde.. Mutlu bir çocuktu. Babası şehir dışında çalışır, ara sıra gelirdi eve. Kardeşleriyle oynamak en büyük eğlencesiydi. ' Kötülük ' kelimesinin anlamını bilmezdi, o kara güne dek. Kabuslarıyla karşılaşıp, hayatının bu denli değişeceğini bilemezdi ki..

Her gün olduğu gibi yine mahalledeki çocuklarla bir araya gelip soluksuzca, kahkalar içinde günü tamamlamışlardı. Bugün daha da mutluydu, Babası akşam evde olacaktı. Akşam yemeği için mahalle bakkalına ekmek almaya gönderildi, dönüş yolunda mahalleden yaşça büyük bir çocukla karşılaştı. Tam yanından geçecekken, çocuk ağzını kapatıp onu sürüklemeye başladı. Apartmanın giriş kapısının arkasında duvara sıkıştırdı. Bir eliyle ağzını kapatırken, diğer elini Alev'in vücudunda gezdiriyordu. Alev hem çığlık atmak istiyor hemde korkudan titriyordu. Çocuğu itmeye çalışırken bir yandan da kalbi ağzından fırlayacak gibi atıyordu. Tam o sırada sokaktan bir ses geldi, çocuk panikle onu bıraktı. Alev fırsat bilip kendini apartmandan dışarı attı, elinde ekmekleriyle...

Bu olay uzun zaman ve belli aralıklarla devam etti. Tehdit edildi.. Susmak zorunda bırakıldı. Zaman geçtikçe zayıfladı, kabuslar başladı, en son yatağını ıslattı. Annesi fark etti, durumu anladı, oradan taşındılar. 

Bir gün cesaretini toplayıp annesine her şeyi anlattı. Annesi gözyaşlarını tutamadı. Bir elinde ekmek bıçağı, diğeriyle de Alev'i kaptığı gibi çocuğun ailesinin kapısına dayandı. Arbede yaşandı. Kimse Alev'e inanmadı. ' Kuyruk sallamıştır ' dediler. Toprak utandı, taş utandı, Alev insanlıktan utandı....

Yıllar sonra annesi kalp krizi geçirdi. Apar topar yanına koştu. Sırdaşı yoğun bakımdayken, bütün hastanenin koridorlarını dolaştı. Bir banka oturdu. Karşısında on, on iki yaşlarında, bakmaya kıyamayacağı bir kız çocuğu gördü. Yanında annesinin gözleri dolu doluydu. Bakışlarını babaya çevirdi, yere bakarken ellerini  gördü...  Beyninde bir şimşek çaktı. MAVİ DEMİR KAPI, APARTMAN BOŞLUĞU, BOĞAZINDA DÜĞÜMLENEN ÇIĞLIKLAR, VÜCUDUNDA GEZEN O ELLER VE ÜÇ EKMEK... Olduğu yere yığıldı kaldı.

Günler sonra küçük kız çocuğunun bir yakını tarafından taciz edildiği için tedavi gördüğünü öğrendi. Yüreği sızladı. İlahi adaletse, minik yavrunun günahı neydi ? İçi hiç soğumadı. Bütün çocukluğu MAVİ DEMİR KAPI'nın ardında kaldı...

Bu ülkede kadın olmak ne kadar da zor, gizlediğimiz ne kadar çok yaramız, ortak ne çok acılarımız var. Hepimiz susturulmuş, bastırılmışız. Bize yapılan şeylerle korkutulmuş, sindirilmiş, kendimiz olmaktan utandırılmışız. Başımıza gelen her kötü şey için suçlanmışız...

Biz bu topraklar üzerinde ' Kadın, çocuk, hayvan ' olarak çok sayıda psikolojik ya da fiziksel zulüm gördük ki hangisini dile getirsekte faydasını görmedik...

'Kadın çiçektir' dediniz; ezdiniz. 'Kadın anadır' dediniz; çocuğunun gözleri önünde katlettiniz. 'Kadın evin süsüdür' dediniz; yaktınız, yıktınız. Bizi her kalıba sığdırdınız da bir tek bu dünyaya sığdıramadınız. 

Biz insanız; bireyiz, kadınız, anayız, kardeşiz, ablayız, eşiz, yoluz, yoldaşız, ekmeğiz, aşız.. Aynı acılardan geçtik, geçiyoruz, geçeceğiz. Ama yinede biz birlikte çok güçlüyüz..

Korkmayacağız, susmayacağız, yıkılmayacağız, yılmayacağız. Dik duran kadınlara alışacaksınız. Biz varız, burdayız, var olacağız!

NOT:

Bakışları hançerden keskin, yüreği bir çiçekten daha narin olan tüm kadınlara ithafen yazılmıştır.

Biz ALEVİZ, EMİNEYİZ, MÜNEVVERİZ, ÖZGECANIZ, FERİDEYİZ, SEVGİYİZ, ALEYNAYIZ, ŞULEYİZ ve nice var olmuş KADINLARIZ...

Dilerim ki ruhunuz huzur bulur... Rahmetle...

Biz bu dünyada bir tek 'KADIN' olamadık...

ARAMAK

 Kaçmak isterken içinde bulduğun Yanlızlığına aşık mı oldun ?

Bir yol, bir düş, bir uyanış, bir kaçış ne eder ? Ya da kaç aldanış ? Nereye gidersen git ya da kaç kilometre uzağa, içinde yanan ateşin devası hiçbir şey değildir.. 

Soluduğun hava, baktığın gökyüzü, tenini saran ayaz.. Sorular cevabı bulmak için mi var yoksa cevaplar için mi var olur sorular ?

Işık süzülüyor kırık penceremden içeri.. Biraz loş, biraz da hoş bir odadayım kendi içimde. Sanki konuşacak, sesi var. Fısıldıyor kulağıma birkaç melodi. Peki bu anlamsızlık ne zaman anlam kazanıyor ya da kazanacak ? İnan bunun cevabı bende de yok..

Hani kendini böyle gökte anlamsızca dolaşan bulutlar gibi hissedersin ya da akar suyun üzerinde savrulup duran bir toz tanesi... İşte öyle garip bir his be...

Ne keşkeler anlamlı  ne de belkiler mantıklı... 

İnsanoğlu hep kaçar ölmekten, bir o kadar da tutmak ister ya ölümün kıyısından.. İnsanoğlu hep tutunmak ister köklerinden tıpkı bir ağaç gibi ya da durmaksızın koşan başıboş bir kısrak gibi hür olmak ister ...

Anlamsızlıkta anlam aramak. Kendini bulurken yine kendinde kaybolmak.. Gece sabaha, dağ dağa kavuştu da Şems kavuşamadı Mevlana'sına...

Siz bilir misiniz o efsaneyi ? Kendini başkasında arayan ama kedine ateş olan Şems'in hikayesini ? Hadi kahveleri hazırlayın da hikayeyi anlatayım :)

Mevlana'yı duymayan yoktur. Kendisi şair, âlim, büyük bir mutasavvıftır. Ya Şems kimdir ? Neyin nesidir ? Mevlana'nın gönül dünyasını değiştiren, sohbet şeyhidir.

Rivayete göre ilahi aşkı arayan bu iki büyük yangını buluşturan şehir herkesin bildiği Konya ilimizdir. Bir gün Mevlana tam kemâle erdiğinde Şems'le karşılaşır. Şems, Mevlana'nın gönlüne ayna olur.Mevlana, Şems'in aynasında gördüğü kendi eşsiz güzelliğine aşık olur. Yani gönlündeki ilahi aşkını Şems'e yansıtıp onu miyarı yapar. Çünkü Şems'in saf aşkını ilahi aşkının parlak görüntüsü olarak tasvir eder. Mevlana açmak üzere olan bir gül goncasıyken Şems ona nesim olur.Mevlana aşk şarabıyken Şems ona kadeh olur. Kısaca Şems Mevlana'nın ateşine köz olurken, kendi içinde alev olur. Yangını hiç sönmeyen bir volkan olur...

Ararken sorularının cevabını Mevlana'da, için için yandı da ifade edecek tek bir kelime bulamadı Şems. Ne içindeki ateşi söndü ne de cevabını buldu sorularının. Yana yana kor oldu da sonsuzlukta boğuldu...

Eğer kendinize, kendi içinize dönüp cevabını almaktan korktuğunuz soruları sormaktan kaçarsanız, kendi yangınınızda yanarsınız. Kendinize çözüm olamadan, başkasına deva olamazsınız. 

Siz varsanız; var olur her şey. Siz yoksanız; yarınların ne anlamı var ?

Her şey biter, herkes gider

Söz uçar, yazı kalır

Leblebi gider, tozu kalır

Kuş kanat çırpsada Sen sadece uçuşunu hatırlarsın...

Sağlıcakla kalın, hoş kalın.........